Спяць бярозы на схіле ля сіняй ракі,
Птушкі ў небе імчаць, каб ад ветра ўцячы.
Край блакітных бароў, ты заўсёды такі,
Водны цень, красавік, далячынь.

І люстэрка схапіла кавалак вясны
Ў капыце, што кінуў на поплаве дзік
І скідае марозаў ды льдоў кайданы
Водны цень, далячынь, красавік.

Ноччу льецца паўсюль тонкі казачны звон,
Адпускаючы цёплы і радасны дзень.
Расквітае, пяе і знікае, як сон,
Красавік, далячынь, водны цень.

Пляск вады не турбуе густы вербалоз,
Кветкі кроплямі блішчаць пад сціплым святлом,
Красавік ў чорных плямах празрыстых бяроз
Ў ракі заглядаецца шкло.

Автор готов к любой критике. Смелее!