ВЕТРЫК
Гарэзлівы ветрык у восеньскім скверы
Лістоту з бярозкі рухава зрываў.
Нібы-та хлапчук у каханне паверыў-
Паспешна яе расранаў, распранаў.
І косы расчэсваў, наўкола кружыўся
І ціхенька штосьці шаптаў ёй, шаптаў.
Пяшчотна яе абдымаў і віхрыўся,
Здаецца ужо сапраўды цалаваў.
А потым узнёсся, прыгнаў сівы дожджык,
Яе напаіў і памыў, абласкаў
І кожну галінку, і кожны лісточак…
Такі лёгка-крылы ніяк нізмаўкаў.
Развееўшы хмаркі над золатам сквера,
Абняўшы бярозку-каханку, прыціх…
Апошняй вясёлкай зайграў рэчкі бераг,
Ды сарамліва бярозка трымціць.
Гарэзлівы ветрык-шаловливый ветерок,
Нібы-та хлапчук — словно мальчишка
распранаў— раздевал
хмаркі- тучки
каханка- любимая
вясёлка—радуга
сарамліва трымціць- стыдливо дрожит
Загрузка ...Оценки:
Partizan - "10"
Зинаида, как я рада!
Это Вы для Василия, наверное, выложили? Потому что только он сможет по достоинству оценить. А остальные — так, по общему впечатлению. А впечатление светлое такое )
Вось гарэза гэты ветрык!
Очень приятно читать. Беларуская мова — мiлагучная (мило звучащая). И стихотворение Ваше, Зинаида, очень мiлагучнае.
Пару опечаток: «расранаў», «лёгка-крылы», «нізмаўкаў».
Да, Татьяна, Вы правы во всём. Я Василия хотела порадовать, да граматика подводит):
Василий, ну вот, видишь очапятки присуствуют, но я старалась…
Зина, у меня не работает сервер эл. почты, пока не могу послать ответ. Как заработает — сразу же))