На сцежцы той, у сотнi тысяч метраў,
На сцежцы той, што ў вверх, то ўнiз iдзе,
На сцежцы той, дзе так мала часу месца
Калiсь спаткаемся, быць можа, мы з табой.
Спаикаемся, сустрэнiмся з табою на ўзгорку
Каля спакойнага старога сасняку.
Маю нясмела возьмеш ты руку
I гаварыць пачнеш чамусьцi пра вясну.
Няхай, кажы, я буду слухаць.
Я буду слухаць усё, кабы побач быць з табой.
I цёплым веснавым дзяньком,
I ранiцай марознай з адным табой.
Нам няма прычын спяшацца,
Няхай iдзе ўсё па чарзе:
Першае спатканне, першае прызнанне,
Прагулкi, калi вясна прыйдзе.
А вось далей не хочацца гадаць,
З табою пойдзем роўным крокам
Па сцежцы, на якой здалёк вiдаць
Узгорак той з сасновым борам.