Сентябрьский свет цитрина

Сентябрьский Минск…

– Муз, погоди-ка, – попросил Вэгэ. – Дай-ка я попробую. Кажись, ближе к правде будет вот этак:

Вераснёвы Мiнск.
Калi ўжо зайшла гаворка, менавiта ў вераснi нам абавязкова трэба наведаць мінскі батанічны сад. І толькі ў будзённы дзень, каб выпадкова не сапсаваць настрой сэрца надакучлівым вірам натоўпа.
Ад праспекта Скарыны (былога Ленiнскага) да батанічнага саду вядзе доўгая алея. Шэры стары асфальт дзе-нідзе парэпаўся, і гэта прыдае яму нейкае гістарычнае адценне – трохi смешнае, але такое роднае, свае.
Магутныя арэхавыя дрэвы ля ўхода. Дробны светлы друз на сцежках.
Насычанасць сонцам – але не тым пякучым сонцам разбышакі-ліпеня, што сваiм сяйвам мімаволі прымушвае чалавека карыстацца цёмнымі акулярамі, а ціхім, пяшчотным і прамяністым, што так схожы на свет чыстае людское душы. Колькі ж бясплотных істот – свядомасцей – ходзіць і лётае тут, насалоджуючыся апошнім цяплом, і бязгучным шэптам кранаецца нашых вушэй! Колькі асенніх кветак замерла вакол у нерухомым танцы!
Жоўтыя, перамазаныя кветкавым пылам мухі занураюцца у духмянасць пялёсткаў. Плын часу нібы спавальняецца і цячэ цяпер якась безадносна да рэальнасці. Асляпляльна белыя воблакі падобныя на вялічэзных буслоў, распасцёршых над летуценнаю зямлёю свае доўгія крылы. Развітальны баль восені. І ледзь прыкметная туга па мінуламу лету i адчуванне нейкай сваёй запозненасцi.
Настрой нагадвае пах аксамiтавых кветак – такi ж тонкi, чароўны i журботны вадначас. I хочацца ўзняцца над краiнаю, каб ахапiць вокам усе яе лясы i палеткi, гарады i вёскi, i павольна плыць над ёй, i ўвабраць у сябе светлую асеннюю тугу яе жоўтага апалага лiсця i сумны вiльготны дух запаведных пушчаў.

- Including -

Я иду, не касаясь земли. Осень, осень! Умерь свою шалость! Пусть по небу, в земле отражаясь, золотые плывут корабли, пусть шуршит под ногами листва, что минуло весёлое лето, и созрели плоды бересклета, и пожухла немного трава.
Кончен танец весёлых стрекоз. Ах, как холоден северный ветер! Сколько грусти и солнца в ответе на незаданный мною вопрос!..
Как изменчивы света края! Как дрожит на жнивье паутина!.. И, как рамка для этой картины – строчка текста вот эта моя.

У костра

– И опять всё в одну кучу, – вздохнул Рыжий. – Был же эксперимент с Киевом, и неудачно, на мой взгляд. На кой чёрт тебя опять потянуло на мову? Или это как каприз беременной женщины – хочу, и всё? Ну, я бы понял ещё, если б это Музончик наша…
– Перестань, – вдруг сказал Вэгэ таким голосом, что Рыжий моментально проглотил остаток фразы.

Продолжение следует…